สี่ร้อย

ความเงียบอันหนักอึ้งปกคลุมไปทั่วบ้าน ไม่ใช่ความเงียบอันอ่อนโยนที่มาพร้อมกับการหลับใหล แต่เป็นความเงียบที่กดทับลงมาจากทุกทิศทาง หนาทึบ น่าอึดอัด และเต็มไปด้วยทุกสิ่งที่ไม่ได้เอ่ยออกมา ฉันนอนลืมตา จ้องมองเพดานห้องเก่าที่เคยเป็นที่พักพิงใจของฉัน เงาของคานไม้แกะสลักทอดยาวพาดผ่านปูนปลาสเตอร์ราวกับนิ้วมือ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ